PATRONDAN KURTULMA SANATI

Evet, sevgili okurlar. Bugünkü yazımda psikopat bir patronu olanların ne yapması gerektiğinden bahsedeceğim. Bu durumu yaşayanlar lütfen kulak versin. Benim patronlarım psikopat olduğundan değil. İyi insanlar şükür. Sadece konu ilgimi çekti. Hem ne zamandır sıkıcı paylaşımlar yapıp, duruyorum. Sayfaya da biraz renk gelsin istedim. Mıymıymıy şiir paylaşıyorum sürekli. Yok, buralardan gitmek istiyormuşum da, yok efendim uzaklara yelken açacakmışım da… Nereye gidiyorsun? Otur poponun üstünde affedersin. Ayy vallahi ben bile sıkıldım kendimden!

Şimdi bu yazıda her yerde karşınıza çıkan ve sinirlerinizi bozan bir insan tipini irdeleyeceğiz; Psikopatları. Nereye giderseniz gidin karşınıza çıkacaklar. Bundan kaçış yok. Mutlaka karşı karşıya geleceksiniz. Malumunuz sayıca çok fazlalar. Haydi, dışarıda denk geldiğiniz de çok fazla sorun olmayabilir. Örneğin trafikte makas atan psikopata küfür edersiniz, rahatlarsınız( sonra da kaçarsınız) Ama iş yerinde?

Ya patronunuz bir psikopatsa? Küfür etmek biraz sıkar. Boğazına da yapışamayacağınıza göre sinirlenmemek için yollar bulmak gerekiyor. Farz edelim sizi herkesin önünde rezil etti. Ne yapacaksınız?

Her ne kadar kişisel gelişim uzmanları, “Onu affedin. Şimdi evrene sevginizi yollayın, oradan sekip size geri dönsün” falan gibi şeyler deseler de o iş öyle olmuyor. Bunları geçelim. O anda içinizden adamın gırtlağını sıkmak geliyor, bunu biliyorum.

Evet, bunu yapmak güzel olurdu. Amma velakin burada yapmaya çalıştığımız şey adamı boğmadan, işimizden gücümüzden de olmadan olayı çözmek. Bunun için size iki tüyo vermek istiyorum;

Onun Bir Ruh Hastası Olduğunu Kabul Etmeye Çalışın.

Diyelim ki iş yerinde saçma sapan bir şeyden dolayı azar işittiniz. Hem de başkalarının önünde. O işte hiç de azar işitecek bir şey de yoktu oysa… Belli ki adam bunu yapmaktan zevk alıyor.

Hemen kravatından tuttuğunuz gibi ümüğünü sıkasınız geliyor ama durun. Derin bir nefes alın ve onun bir manyak olduğunu kendinize hatırlatın. Evrene iyi enerji yollayın, affediyorum deyin falan demiyorum. Fakat onun bir hasta olduğunu kabul ederseniz rahatlarsınız. “Söylemesi kolay tabi” diyebilirsiniz ama adamın kendi problemli yani, mutlu değil. Başkalarını mutsuz ederek iyi olacağını zannediyor. O yüzden böyle davranıyor. Aslında adam zavallı. Bunu idrak etmeye çalışın.

Ha hiç olmadı içinizden yine sövebilirsiniz tabii ona bir şey demiyorum. Deşarj olursunuz. Ya da en kötü tuvalete gidip oradan sövün bir süre rahatlayın. Yine hıncınızı alamazsanız akşam evde aynanın karşısına geçip, sanki karşınızdaymış gibi sakince anlatın. “Bak kardeşim böyleyken böyle. Sen ruh hastasısın. Bunu biliyorum. Bu yüzden senin davranışlarını takmıyorum.”

Öyle bakmayın. Ben demiyorum bunu, psikologlar söylüyor. Beyin hayal edince gerçek gibi algılayıp tatmin oluyormuş(bu beyin de biraz saf) Bu da kesmezse yastığınızı patronunuz olarak düşünün ve alabildiğine yumruklayın. Eee bunları yaparken etrafta birilerinin olmamasına dikkat edin tabi…

Onu Maymuna Çevirin
                                   

Bu maddede “intikam alın”, “rezil edin” gibi şeyler için söylemeyeceğim. Hayalinizde maymun yapın demek istiyorum. Yani patronunuzu öyle komik bir şekilde hayal edin ki onu gördüğünüzde gülme gelsin. Mesela pembe bir elbise giydiğini, kafasında komik bir şapka olduğunu, bikini giydiğini vs. düşünebilirsiniz. (Son seçenek çok cazip olmayabilir). Artık hayal gücünüze kalmış. Böylece onu artık ciddiye alıp, sinirlenemeyeceksiniz. Bir düşünün; O esip gürleyen, koskocaman, kelli felli, göbekli adamı o halde bir hayal edin. Sizce artık o Ahmet Bey eski Ahmet Bey olur mu? 

Yine psikologlar çekindiğiniz insanı çıplak hayal edin diyorlar. Böylece onu ciddiye almazmışsınız ama ben bunu pek tavsiye etmiyorum. En nihayetinde herkes mankenlik ajansında çalışmıyor. Sonuçları kötü olabilir. Durduk yere psikolojinizi daha da beter etmeyin. Zira sinir olduğunuz kişi şefiniz Mahmut usta falan olabilir çünkü. 

İş Çıkışı Aktiviteler

İşten çıktıktan sonra mutlaka bir şeyler yapın. Öyle dosdoğru eve gitmeyin. Kafanızı dağıtın. O günün stresini, negatifinizi şöyle bir salıverin dışarı. Eğer ki fakirseniz, dışarı çıkacak paranız yoksa da o zaman atın kendinizi Zeytinburnu sahiline. Ne bileyim ayaklarınızı suya sokun, çime basın… Bunlar da iş görür. Pahalı diye içki alamıyorsanız, bol bol temiz havayı çekin içinize. Çok olmasa da biraz kafa yapacaktır. Eh idare edeceksiniz artık. 

DENİZE VARMAYAN HAZİRAN

                              Bu binanın demir parmaklıklarından

                              Elimi uzatsam denize dokunacak gibiyim

                              Tatile, yeşilliğe hasretim

                              Sabah kalktığımda bir köyde uyansam

                              Yolun sonunda deniz olsa

                              Nerede olduğumu bilmesem

                              Kaç yaşında olduğumu da

                              Ve kimse sormasa

                              Bu modern hapishanenin müdürü

                              Para veriyor diye kendini iyi biri mi sanıyor?

                              Anlaşılan özgürlüğe de zam gelmiş

                              Bir türlü ulaşılamıyor

                              Hayat gardiyanları

                              Bir tek hafta sonu dışarı çıkmama izin veriyor

                              Denize giden yollar bir görülüp, bir kayboluyor

                              Tam vardım derken bir tümsek daha çıkıyor

                              Olmuyor, bu son denize varmıyor

                              O zaman gelmesin yaz

                              Çünkü denizsiz yaz olmuyor

                              Kalbim bu yolun virajını alamıyor

                              İşte bu yüzden haziranda hâlâ yağmur yağıyor

                                            Yasemin Işık

HAYATA AÇIK ŞİİR

Bana bak hayat canımı sıkma benim!

Ben inatçı bir keçiyim

O güzel günler kendi gelmezse

Ben kolundan tutup getirmesini de bilirim

Yokuş dikleşirse ben daha da hırslanırım

Rüzgar ayağımı kaydırmaya çalışırsa, ondan da hızlı uçarım

Bu hayat yaşlı bir cadı

Çok bozuktur ağzı

Onun kahvesi kanlı

Bu yüzden hep kötü okur falları

Sigara kokar kirli saçları

Kaderi tutan elleri buruşuktur

Pis kokar geleceği söyleyen ağzı

Senin de hakkından elbet gelirim

Takma dişlerini söker, eline veririm

Kalbime hançer de soksan

Senin önünde kahkaha atarım

Gözyaşımı biriktirir, saklarım

Kışın da yaşar, çölde de açarım

Yasemin Işık

THE BELALI GEZİ

Erasmus programıyla gittiğim Polonya’da günlerim gayet güzel geçiyordu. Brüksel-Paris-Amsterdam şeklinde biletlerimizi ayarlamıştık. Çok mutluydum. Paris başlı başına mükemmel bir şehir, çoğu kişinin hayalidir. Amsterdam da mutlaka listenizde vardır. Malum özgürlükler şehri… Eh Brüksel biraz arada kaynıyor ama olsun, o da yani Avrupa’nın kalbinde en nihayetinde.

Gece yarısı Varşova’ya gidecektik, Varşova’dan da Brüksel’e. O esnada zavallı ben başıma geleceklerden habersiz, mutlu mesut alışveriş yapmakla meşguldüm. Ne kadar da güzel bir gezi olacaktı! Bir hafta boyunca beni doyuracak yiyecek şeyler almak için markete gittik arkadaşlarımla. Çünkü gezilerde dışarıda yemek gibi bir durum söz konusu olamazdı. Bütün hafta, önceden hazırladığımız sandviçleri yiyorduk.

Eh, benim elim kolum hep torbalarla dolu olduğundan bütün gün de hiç telefona bakamamıştım. İşimiz bittikten sonra yurda döndük. Saf saf, “Dur çıkmadan önce bir annemle konuşayım” dedim kendi kendime. Çantama elimi attım, bir baktım telefon yok. Deli gibi aramaya başladım. Montumu, torbaları, yere bile baktım. Yaban ellerde telefonsuz kalmış olamazdım.

DÖNEN ÇARKLAR

Hani o film biterken yazılar hızla geçer

Adam arabayı sonu görünmeyen bir yola sürer

Uçsuz bucaksız yeşillik heyecanlandırır beni

Onunla gideyim, dönmeyeyim geri

Buralardan sıkıldım artık

Radyoda uzaklara gitmenin müziği

Etrafında Ayçiçek tarlaları

Güneş yüzümü yakmalı

Kimse izlememeli bu filmi

Karakterleri tanınmamalı

Tüm bildiklerimden bıktım artık

Bu dünyada özgürlük savaşı veriyorum

Gizli zincirlerle tutuyorsunuz, gidemiyorum

Ucuz bir kağıt karşılığı makineye çevirmeye çalıştığınız ben

Kendimi sizin saatinize kuramıyorum

Deri koltuğunda oturan adamların kuklalarıyız hepimiz

Para kazandıkları o makinelerinden

Çıkan ürkütücü ses, bizim sesimiz

Onlara belki kulaklarınızı tıkarsınız da

Bizi dönen çarklara yerleştirirken

Bir kere elinizi kestiniz

Yasemin IŞIK

BOYALAR KIRMIZI AKAR

Benim yazacaklarım var

Savaş çıkaramazsınız

Düşündükçe kahroluyorum

İnsanlar ölürken

Öykü yazılmaz ki

Şiirlerimde olsaydınız, silahlarınızı yok ederdim

Mısralarımın arasına cam parçaları saplanamazdı

Hikayelerin başlıkları ahlar, feryatlar…

Simsiyah gökyüzü ve sokaklar

Çığlık çığlığa ağlamazdı

Yazacaklarımı rahat bırakın!

Harflerim sizden korkuyor benim

Hiç kağıtlara dökülemezlerse diye

Şimdi dünyadan silindi

Beş yaşında ölen çocuğun resimleri

Peki ya o minik ayaklı kız?

Düşe kalka büyüyecekti

Oyunlarını öldürüp, üzerine gazete serdiniz

Boş kalırsa sayfalar

Tuvaller ölü gelin gibi bembeyaz

Belki de fırçalar kanar

O zaman boyalar sadece kırmızı akar

Yasemin Işık

BLOG PARTİSİ

Öncelikle geç yayınladığım için ikisinden de özür diliyorum. L Bu aralar çok dalgınım ve yoğunum. 

Güzel, yaratıcı sorulara denk geldim. Zaten ikisinin de blogları çok kaliteli. 

1.   İlk olarak çok güzel öyküleri olan arkadaşım “Deryada Damla”nın sorusuyla başlayayım;

Bugünkü sen geçmişe gidip yaşadığın olayları değiştirebilir misin ?

FİKİRLERİN BİZE GAREZİ OLABİLİR Mİ?

Yazmak için bu “fikir” denen şeye muhtacız. Kurmaca bir metin de olsa, bir makale de olsa önce ne hakkında yazacağımızı bulmamız gerekiyor. Peki, nasıl oluyor bu fikir bulma işi? Nerede duruyor ki bu fikir denen şey de istediği zaman çıkıp geliyor? Bir yeri yurdu var mı acaba kendisinin? Ya da bir şey yazmak istediğimizde hemen ona ulaşabiliyor muyuz?

Hayır! Maalesef hiç öyle olmuyor. Sanırım bize garezleri var çünkü adamı maymun etmeden gelmiyor bu namussuzlar. Bilmiyorum, ben acemi bir yazar olduğum için mi böyle oluyor ama yakalayacağım diye peşinde koşmaktan helak oldum ben bu fikirlerin. Hayır, resmen insanı oynatıyor bunlar canım! Düşünürsün düşünürsün, doğru düzgün bir yerde aklına gelmez, ne zaman otobüse binersin hop geliverir. Ya da tam bulduğunu zannedersin, heyecanlanırsın, “Bunu yazarsam güzel olur” dersin, kağıda dökünce çok affedersiniz bir halta benzemez. 

PSİKOPAT MÜDÜR YOK OLUYOR-2

                                     

Yok canım. Ben diledim diye koskocaman adam yok olacak değil ya. Buralarda bir yerlerde olmalı…

“Eda, ne yapıyorsun?”

Kafamı kaldırdığımda Engin’in bana tuhaf bir şekilde baktığını görüyorum. Ne kadar süredir aynı noktaya bakıp, öylece duruyorsam…

“Hiiç.”

“Ne düşünüyorsun?” diye soruyor bu kez de.

Hiç canım. Venüs’ün etkisiyle bizim müdür yok oldu mu, onu düşünüyorum. Her zamanki şeyler işte.

“Yok, bir şey.”

Engin, “Bir tuhaf görünüyorsun da…” diye konuşmaya devam ederken ben hala daha Sedat Bey bir yerden çıkabilir diye etrafa bakınıyorum. Ne bileyim, belki masanın arkasına saklanmış bizi izliyordur. Manyak sonuçta. Belli olmaz. Anlamıyorum. İki dakikalığına kafamı eğmiştim. Tam şu noktada duruyordu. Şuracıkta. Şu yerdeki sineğin durduğu noktada… Sineğin… Aman yarabbi!

Birden, Sedat Bey çok yapışkan olduğundan ve sürekli konuştuğundan adama sürekli “sinek gibi” dediğimi hatırlıyorum. “Üf sinek gibi! Yapışır gitmez şimdi.” “Vız vız öter yine.”

PSİKOPAT MÜDÜR YOK OLUYOR

                              

Geç kaldım. Hem de çok.  Kaza da tam beni buldu. Öyle sinir bozucu bir müdürüm var ki “Yolda kaza vardı” desem, “Başka bir yoldan gitseydin o zaman” der.  O derece yani. Durumu anlamak için camdan kafamı uzatıyorum. Yok, açılacağı yok bu yolun. Geç kaldığımı görünce ne kadar konuşacağı gözümde canlanıyor. Of! İçim sıkıldı şimdiden. Bari Engin görmese… Onun önünde çocuk gibi azarlanırsam utancımdan ölürüm.

1 FİLM 1 ŞARKI

Sevgili Gizem düşünüyor bir etkinlik yapmış. Kendisi Nisan ayında izlediği filmi ve en çok dinlediği şarkıyı paylaşmış. Beni de etkinliğe davet etmiş. Teşekkür ediyorum J

Ben önce şarkılardan başlamak istiyorum. Paylaşmak istediğim çok güzel şarkılar var. Ben İspanyolca öğrendiğim için bu dile çok meraklıyım. Dolayısıyla İspanyolca şarkılar çok dinliyorum. Aslında bir şarkı değil de birçok şarkının olduğu bir video var bu ara çok sık dinlediğim. Bakalım beğenecek misiniz?

BİR GERİLİM ÖYKÜSÜ -2

Köy evi deyince benim aklıma; İki katlı, bacasından duman tüten, bahçesinde minik domatesleri olan bir ev gelmişti. Ama onun yerine karşımda bir villa görüyorum. Babam, anneme adresin kesin burası olup olmadığını soruyor. Annem de şaşkınlıkla adresin yazdığı kâğıda bakıyor ve “vallahi burası” diyor. Neriman zengin mi olmuş? Yok artık!

Neriman teyzeyi görkemli kapının önünde görününce anlıyoruz doğru yere geldiğimizi. Yanında da yüzünde her daim sevimsiz bir sırıtma olan kocası Salih duruyor. Oldum olası sevemedim şu adamı. İyi ama bunlar nasıl almış ki bu evi? Üstelik havuzlu, bayağı lüks bir villa.

EKVATOR ÇİÇEĞİNİN GİZEMİ

Merhabalar. Atölyede yazdığımız, “Ekvator Çiçeğinin Gizemi” isimli kitabımızın tasarımı bitti. Görünce çok heyecanlandım ve sizlerle paylaşmak istedim.

Konusunu hemen anlatayım;

Fatma’nın hayatında her şey yolundaydı. İyi bir işi vardı, düzenini kurmuştu ve hayatında ilk defa birinin onu sevdiğine inanıyordu; Ali’nin. İstanbul’da hayatını devam ettirmeyi, Ali’yle bir hayat kurmayı hayal ettiği sırada Kapadokya’dan hayatını değiştirecek bir balonun ona doğru yola koyulduğundan habersizdi. O balonun içinden çıkan; Ünlü Uluçınar ailesinden gelen iş teklifinden başka bir şey değildi. Önüne gümüş tepsiyle sunulmuş bu fırsatı tepmeyi göze alamadı. Düzenini bozup, o büyülü yere, Kapadokya’ya gitmeye karar verdiğinde çok doğru bir şey yaptığından da emindi.  Fakat bilmediği bir şey vardı; Uluçınar ailesinin, gizemli yer altı şehirlerinde sakladıkları… Üstelik bir anda karşısına çıkan tuhaf bir yaşlı kadın Fatma’ya çok tehlikeli bir çiçekten bahsediyordu; Ekvator çiçeğinden. Çok nadir açan bu çiçeğin filizlendiği yerde bir devir kapanır, bir devir başlar. Bu devir ise her şeyi alt üst eden bir devir olacaktır. Fatma’nın otele gitmesiyle yıllardır açmayan çiçeğin yapraklarını oynatmaya başlaması tesadüf olmayacaktır… 

Umarım beğenirsiniz. Bana fikirlerinizi belirtirseniz çok sevinirim…

BİR GERİLİM ÖYKÜSÜ

                                           

Işık geçirmez perdelerimi sımsıkı kapattığım halde muzır güneş ışığı, “ben geldim” dercesine yüzüme vuruyor. Normalde çok severim aslında böyle uyanmayı. Sıcaklık yanağına hafif hafif dokunur, ısınırsın, tembelce yatakta gerinirsin… Bir de dışarıdan serçelerin sesleri gelirse kulağına için huzurla dolar. Hemen yürüyüşleri aklıma gelir benim. Daha doğrusu zıplayışları... Daha çocukken gülerdim onların o zıplayarak yürümelerine hala da gülerim. Sonra da yataktan hemencecik kalkarım o neşeyle. Fakat işte bugün yorganı kafama çekip saklanmak istiyorum. Bugün bana soğuk terler döktürecek, köşeye sıkıştıracak, delice sorular soracak, üzerime üzerime gelecek insanların olduğu bir yere gidiyorum. Köye bayram ziyaretine!

SANAT DÜŞMANINA

Farklı renklerde görür herkes hayatı

Kiminin televizyonu renkli, kiminin hala siyah-beyaz

Kimine parklar cennet bahçesi

Kulak gerek duymaya kargadaki güzel sesi

Sokaktaki İran kedisine gülümsemek,

İşte bunlar seni mutlu eder

Senin için renkliyse eğer

İçi gri olanlar var bir de

Dalları kupkurudur onların

Kedi pis gibi görünür onlara

İnsana bile gülümsemez ki

Mutsuzluğun siyah dumanı tüter onun bacasından

Böylesine her yer erguvan olsa kaç yazar…

Sanat düşmanıdır o

Ona tablolar kapkara

Anlayamaz bizim gülümseyişlerimizi

Bu yüzden düşmandır ya bize

Kendi gibi olalım diye

Simsiyah boyayı atar üstümüze

O zaman inadına gökkuşağı olmak,

İnadına güneş gibi doğmak düşer bize...

Yasemin IŞIK

İLK MİM TECRÜBEM

Herkese merhabalar. Bloglarda hep gördüğüm bir şeydi bu “Mim.” Fakat ne olduğunu bir türlü çözememiştim. Hem çok yeni olduğumdan hem de teknoloji konularında çok kötü olduğumdan(yayımlanmayı bekleyen yorumlar kısmını yeni keşfettim, gerisini siz düşünün). Sevgili Deeptone  da sağ olsun uzun uzun anlattı. En sonunda anladım. Sabırlı bir insanmış vallahi. Sevgili Fulya Erdoğan a da beni mimlediği için teşekkür ederim:))

    
      En sevdiğimiz üç markayı sormuştu Deeptone. (Her şey olabilir) 

HAYVANLAR BENİ SEVİYOR MU?

Bu yazımda hayvan sevgisine farklı bir açıdan bakmak istiyorum. Ben hayvanları çok severim (biraz aşırı) Ne zaman bir kedi, köpek görsem yolumu değiştirir, peşine takılırım. Yolda her gördüğüm hayvan sevmek için durduğumdan gideceğim yere geç kalırım. Benimle yürüyenler de hafif agresif olurlar bu durumdan dolayı. Çünkü arkasını döndüğünde beni göremez. Nerede bu derken bir bakar bir köşede ya bir kediyle oynuyorum ya bir köpekle. Bu durum tekrarlarsa sonu küçük çaplı bir sinir krizine kadar gider... Birkaç defadır kendi kendilerine konuştuklarını fark edince biraz asabileşiyorlar da…

Siz de benim gibiyseniz beni anladığınızı düşünüyorum. Üstüm başım hep tüy içindedir benim. Hatta şu kıyafetlerden tozları toplayan aletten(adını bilmiyorum) bir tane çantamda taşımayı düşünüyorum. Bu gün de otobüsle giderken bir tane yavru, beyaz “golden” ve bir sokak köpeği gördüm. Yan yana oturuyorlardı. O durağı geçmiş olmama rağmen onlarla oynamak için otobüsten inip, geri yürüdüm. Bu hep yaptığım bir şeydir. Her gördüğüm hayvanı sevmek için atlarım; “Gel kızııım!! Ayyyy çok tatlı!!!” diye neşeyle ona doğru koşarım. Onlar benim için mutluluk kaynağıdır. Acaba ben de onlara doğru koştuğumda, onlar için mutluluk kaynağı oluyor muyum?

GÖZÜME ASETON KAÇTI

Bu kadar telaşlı bir insanın başına gelmesi gereken en son şey gözüne aseton kaçmasıdır. Gerçi büyük ihtimalle diğer insanlarında da başına gelmesi gereken en son şeydir. Yani ben, benden başka gözüne aseton kaçırmayı becereni duymadım. Neyse… Panik bir insansanız aman asetondan uzak durun. Ondan sonra , “Kör mü olacağım” diye hastaneye koşuyorsunuz.

O gün canım biraz sıkkındı ama önceden ayarladığım için akşam dışarı çıkacaktım. Saçıma maşa yapmış, makyajımı tamamlamıştım. Az vaktim kalmıştı. Bir baktım ojem kötü görünüyor, “Dur iki dakika şunları sileyim” dedim. Demez olaydım! Asetonun kapağını açtığım sırada annem aradı. Kapağını öylece açık bıraktım ve annemle konuşmaya başladım. Daha doğrusu tartışmaya başladım. Zaten canım sıkkındı daha da asabım bozuldu. Telefonu kapatıp, yatağın üstüne attığım gibi sen al kapağı açık asetonu, vur masaya… Sinirliyim ya. Artistlik yapacağım ya. Gözüme aseton şap diye bir sıçradı... Al sana artistlik! Ben böyle bir acı daha önce hissetmemiştim. Bağıra bağıra banyoya koştum. Ama nasıl koşmak… Çığlık çığlığa. Dışarıdan duyan kesin biri beni boğazlıyor sanmıştır. Gözümü öyle bir yandı ki kör olacağım zannettim. Yok, kesin kör olacaktım! "Allah'ııım! Genç yaşımda başıma bunlar da mı gelecekti? Kör mü olacağım!" Ağlaya ağlaya lavaboda gözümü yıkamaya başladım, “Allah’ım! Ne olur gözümü bana bağışla!!” 

Senin neyine artistlik yapmak… 

  

Bu resmin öyküsünü yazar mısınız?

                       

Bu öyküyü Notos dergisinin "Bu resmin öyküsünü yazar mısınız" adlı yarışmasına göndermiştim.J

YETKİLİLERE SESLENİYORUM

Bu yazımda yetkililere kendimin ve diğer insanların reklamlarla ilgili şikayetlerini bildirmek istiyorum. Sayın yetkililer; Bazen öyle reklamlar yapıyorsunuz ve öyle yersiz zamanda çıkıyor ki karşımıza, insanın inadına o markadan bir şey almayası geliyor.  İlk olarak, lütfen bizlere reklamlarınızı zorla izletmeye kalkmayın. Bu çok sinir bozucu oluyor. Sözgelimi;  Ben o gün birazcık üzgünüm, Youtube’dan ruh halime uygun bir şakı açmışım, aşağıdaki gibi “hafiften” de gözlerim dolmuş; “Anladım, sonu yok yalnızlığın. Her güüün çoğalacak…” diye şarkıyı söylüyorum;