Yoruldum

"Kafan yerinde değil" diyorlar

Kafamı zincirlerle bağlı tutamıyorum ki

Yerinde dursun

O da zaten nereye gideceğini şaşırdı 

Hayallerle gerçek arasında mekik dokuyor

Aslında suçlu olmadığımı biliyorum

Kafam da suçlu değil

Ama yine de canım sıkılıyor

Bu da hiç adil değil

"Böyle olmamalıydı" diyorum sonra

Herkesin kafası istediği yerde durabilmeliydi

Dünya neden böyle bir yer değil?

Yoruldu

Kafam her yere yetişmekten

Kalbim sıkışmaktan

Ruhum bunalmaktan

Yoruldu
Çıkayım artık bu kutudan
Uçmak istiyorum

Yasemin Işık

Yaşamayalı çok oldu

Beyaz yakalı kölelermişiz biz

Sanki köleliğin rengi olur da

Ama görünmeyen zincirleri vardır bak

Hani için sıkılır bazen

Göğsün daralır

Zincirlerin sıkıyordur o zaman

Sen nedenini anlamazsın

Bir sigara yakar, kederini ona anlatırsın

Tütünlerin içine saklamaktır amacın derdini

Ne yazık ki kuşatılır dört bir yanın

Derdinin dumanında boğulursun

"Yaşamak" dersin içli içli

Sahi, nedir yaşamak?

Çok oldu yaşamayalı, unuttun

Eskiden yarınların senindi

Onları çok ucuza sattın

Neyse, sen de gökyüzüne bak

Belki biraz mavi karışır kanına 

Hem mavi değil miydi yaşamak?

Yasemin Işık

Çemberin İçinde

O kadar saçma ki her şey

Sana da öyle gelmiyor mu?

Allah’ım nasıl bir perdedir bu

Gözünün önündekini görmüyorsun

Düşün nasıl aynıysa hep gittiğin yollar

Takılıp bir kere bile düşmüyorsun

Bir kere bile yelken açmıyorsun

Ben görüyorum

Gördükçe dehşete düşüyorum

Kocaman bir adam bir çemberin içinde dönüp duruyor

Ama farkında bile değil

O ilerliyorum sanıyor

Gözü açık ama uyuyor

Bir elini uzatsa tutacak

Uzatmıyor

                                     

O yaşadığını sanıyor ama ölmüş çoktan

Yanına gittiğimde fark ettim

İçinde kalan hayalleri, arzuları çürümüş

Nefesi kokuyor

Perdeleri kapatalı uzun zaman olmuş

Ne renk bir perdeyse bu hiç ışık geçirmiyor

Hayaller Sansürlemeye Gelmez

Az önce yarın işe gitmek istemediğimi düşündüm. Eh, aslına bakarsanız bu hep bildiğim bir şeydi zaten. Yeni keşfetmedim yani. Uzun zamandır da huysuz huysuz sürekli söyleniyorum, “Gitmek istemiyorum. Bunu yapmak istemiyorum“ diye evdekilerin başının etini yiyorum. (Ben şu sıralar benimle olmak istemezdim. Allah yanımdakilere sabırlar versin) Sonra kendi kendime dedim ki, “E peki ne istiyorsun sen?” Sürekli vır vır konuşacağına bari ne yapmak istiyorsun onu söyle. Yarın nerede olmak istiyorsun?

Sen Düşünce Değilsin

Herkese merhaba:)) Milliyet Blog'a kaydoldum dün ve "Sen Düşünce Değilsin" başlıklı ilk yazımı gönderdim. Bir baktım ki çok okunanlar arasında. Çok mutlu oldum. Çok küçük bir şey olsa da insanın yazısını orada canlı canlı görmesi inanılmaz motive edici bir şey. Hele ki okunduğunu görmek gerçekten mutlu ediyor. Siz de okumak isterseniz buyurun;

http://blog.milliyet.com.tr/sen-dusunce-degilsin/Blog/?BlogNo=579530

Yazıda düşünce bağımlılığını anlatmaya çalıştım. Aklımızdan geçen düşüncelere nasıl inanıp da hayatımızı cehenneme çeviriyoruz ve bununla ilgili ne yapabiliriz... Düşüncenin yaratıcısının biz olduğumuzu unutuyoruz çoğu zaman. Ardından da o düşünce bizi kontrol altına almaya başlıyor. Ben de yazıda düşüncenin efendisinin biz olduğumuzu hatırlatmaya çalıştım. İnsanlar ciddi anlamda aklından geçen düşüncelere inandıkları için depresyona girebiliyor. Oysa o bir düşünce. Gerçek değil. O bizi var etmedi, biz onu var ettik. Herkes haddini bilsin canım. Gösterelim şunlara günlerini...

Özgürlüğün Bedeli

Kimi geceyi yenemezmiş

Ben gündüzü de yenemedim

Nefes almak istiyorum

Huzursuzluk ne kötü duyguymuş

Boğuyor

Sabır çok acı şeymiş

Yutulmuyor

Kimseyi de ağrı kesici niyetine alamıyorsun ki

Mecbur bekleyeceksin de geçecek

Ne biçim şey bu kaçtıkça kovalıyor

Peşimi bırakmıyor

Bir ara öldüm sandım

Bazı anılar kayıp çünkü, bende yok

İçmişim sanki

Ama acı içmişim

Boğazın yanarsa böyle

İçin alev alev olursa anla ki

Ondan bir yudum aldın

Özgür olmanın bedeli ağır

Ondan bir kere içeceksin

Özgür olmak için bir kere öleceksin

İyileşmek

Acıyı hissetmemek için zorluyorum şu anda farkındayım

Seninle aramızdakinden fazlası olsun istiyorum

Kendi yalnızlığımı tatmin etmek için yapıyorum bunu

Sen değilsin beni kıran aslında

Ben kendi kendimi kırıp, sana kızıyorum

Neden beni iyileştirmedin diye

Hâlâ anlayamadım mı ben yoksa anlamak mı istemiyorum

Kimse kimseyi iyileştiremez işte

Kendi yolunu yürümek zorundasın

Canın acıya acıya

Gözyaşlarınla yıkayacaksın o yolu hem de

Kanını kendin durduracaksın

Düştüğün yerden kendin kalkacaksın

Kimseye muhtaç olmayacaksın

Kimse yokken de iyi olacaksın

Acıdan kaçarak kurtulamazsın

Başkasını acı yerine de koyamazsın

Acını iliklerine kadar yaşayıp

Tek başına ayakta kalacaksın

Gerekirse acını sevgilin yerine koyacaksın

Tek yol onun içinden geçmek çünkü

Huzur acılı yolun sonunda

Haydi, korkma

Acını yaşa

2018den İstediklerinizi Almaya Var Mısınız?

Dikkat ettiyseniz her yeni yıla girerken aynı şeyleri duyuyoruz; Yeni yıl bana şunu getirsin bunu getirsin… Sağlık versin, mutluluk versin, huzur versin. Herkesin yeni yıldan bir sürü beklentisi var. Hatta öyle sağlık mağlık demeyip bayağı araba versin, Sarıyer’de ev versin, sarışın sevgili versin, eli değmişken Tayland’da tatil de versin falan diyenler de mevcut. Hakkınız, isteyin tabi. Bence de versin. Gelirken getiriversin canım eline yapışacak değil ya! Ama işte nedense bunların hiçbiri olmuyor. Bu Allahsız yeni yıllar hiçbir dileğimizi gerçekleştirmiyor ve her yılın sonunda yine aynı şekilde, elimiz böğrümüzde kalıyoruz. Yine her sabah o nalet metrobüse binme mücadelesi veriyor, Sefaköy’deki evimizde oturuyor ve Florya plajına gidiyoruz.

SAKALSIZ ERKEKLER MÜBAREKLERİ MAĞDUR EDEMEZ!

Fatih Medreselerinin televizyon kanalında yayınlanan “Saklı Gerçek’in” sunucusu programda sakalsız erkeklerle ilgili bir açıklama yaptı. Duymuşsunuzdur diye tahmin ediyorum sevgili arkadaşlar. Beyefendi, erkeklerin zaten giderek kadına benzediğinden, saçını uzattığından şikayet etti ve uzaktan görüp bir erkeği rahatlıkla kadın zannedebileceğini, bu yüzden de aklından türlü düşüncelerin geçebileceğini söyledi. Ve erkeklerden sakal bırakmalarını talep etti.

Şimdi ben buradan o erkeklere sesleniyorum; Eyy sakalsız erkekler! Sizin hiç vicdanınız yok mu? Bu adamların duygularıyla oynamaya ne hakkınız var? Siz de biliyorsunuz ki bu mübarekler biraz hassas insanlar. Hep elleri yüreklerinde dolaşıyorlar. Kadına benzer herhangi bir şey gördüklerinde hemen heyecanlanıyorlar. E sizi uzaktan görüp umutlanıyor, yakınına geliyorsun bir bakıyorlar erkek! Sizin yüzünüzden bu mübarekler mağdur oluyorlar ve psikolojileri bozuluyor. Bunun hesabını kim, nasıl verecek? Sorarım size…

Muhterem Saffet beyin, izleyenlerin yüreğini dağlayan videoda da söylediği gibi zaten erkeği kadından ayıran topu topu iki uzuv var. Biri görünmüyor içeride, sen sakal da bırakmazsan uzaktan bu adamlar senin cinsiyetini nasıl anlasın? Yaklaşana kadar da nereden bakarsan bak kırk-elli saniye geçiyor. Takdir edersiniz ki bu süre bir kadını görüp de türlü düşüncelere girmek için çok yeterli bir süre.

Hayır, önce pembe tişört giydiniz bir şey demedik. Yok, küpe, yok uzun saç derken şimdi de bu… Tekrar söylüyorum bu mübarekler saf insanlar. Sizin bizim gibi değiller. Uzaktan görünce erkek olduğunu hemen anlayamıyorlar. Doğal olarak da türlü düşüncelere giriyorlar. Sonra ne oluyor? Hayal kırıklığı... Mübarekler mağdur! Lütfen biraz duyarlı olalım.

Winter is coming

Malum kış geliyor. Bu mevsimin mübarekler için en zor geçirilen mevsim olduğundan bahsetmeye gerek yok. Biraz duyarlı bir insan bunu zaten bilir. Şimdi erkekler çok soğuktu bilmem neydi diye gidecek k.çını başını kapatan montlar giyecek, kapüşonları kafalarına kadar çekecek... Bu mübarekler bizim cinsiyetimizi anlar mı, bizi kadın zannedip türlü düşüncelere girer mi… Kimse düşünmeyecek bunları. Bakın, uyarıyorum. Bizim hassas kardeşlerimiz her ihtimale karşı, gördüğüm belki kadındır diye türlü düşüncelere girebilir. Sonra ne oldu? Yine psikolojisi alt üst oldu. Lütfen beyler, bunlara dikkat edelim. Birazcık duyarlı olsanız bir yeriniz eksilmez yani. Yüzünüzü gözünüzü sarıyorsanız bari en azından sakalları dışarıda bırakın. Mübareklerin duygularıyla böyle hunharca oynamaya kimsenin hakkı yok...

Yıldızsız İstanbul

Dışarısı yağmurlu

Dışarısı karanlık

Ama ben ışıklarımı açtım

Bu senin elinde derlerdi de inanmazdım

Gülümsemek için güneşi beklemek ne saçmaymış

O bir doğar, bir batar

Onunla batmak olmazmış

Ya yıldızlar? Parlamak için onu beklersem?

O zaman gündüzleri ne yaparım?

Yıldızları bile yutan bu betonların arasında

Karanlıkta kalırım

İstanbul’a da dedim “kendini bırakma!”

Biliyorum nefes alamıyorsun dev binaların arasında

Ama denizlerin hâlâ senin yanında

Martılar hâlâ süzülüyor semalarında

Büyükada için üzgünüm ama

Bak Burgazada tertemiz mesela

Canın sıkılınca Kadıköy’ü hatırla

Belki bir gün betonların yerini parklar alır

Sokaklarda çiğnenir diye korkuyorsan

Sen de tohumları martıların kanatlarının arasına sakla

CAFE DE KEDİ

Eskişehir’de okuduğum zaman açılmıştı bu kafe. Sahipleri sokakta zor durumda olan kedileri alıp, bakıyorlardı. Sonra da sahiplendiriyorlardı. Kafenin amacı buydu. Türkiye’de bir ilkti. Öyle güzel bir yerdi ki… Rüya gibiydi. İçeri bir giriyorsunuz; her yerden bir kedi çıkıyor. Siz çayınızı içerken kediciklerle oynuyorsunuz. Çok mutlu ediyordu beni orası.

Fakat bir problem vardı; az müşterisi vardı. Neden bilmiyorum. O kadar güzel bir mekâna nasıl oldu da insanlar gitmemişti anlayamıyorum. Zaten bir süre sonra zarar etmeye başladılar ve mecburen kapattılar. Ben Eskişehir’de okuduğum sırada açıldığı için gitme imkânını yakalayan şanslı insanlardan biri oldum. Kapanacağını duyunca elimden geldiğince duyurmaya çalıştım, insanlar da uğraştılar ama en nihayetinde kapandı.

ADRIANA VE METİN

Bu defa bir magazin haberiyle başlıyoruz. Hiç böyle bir şey yapmamıştım daha önce ama içimden geldi. Çünkü bayağı gündemde olan bir konu…

“Adriana Lima ve Metin Hara aşk yaşıyor” haberini görünce kimi inanamadı(inanmak istemedi), kimi “Reklam” dedi kimi de “Kimmiş ya bu Metin Hara?” diye Google’da arattı. Ben de sizler için bu konuyla ilgili bir araştırma yaptım. Hiçbir masraftan kaçınmadım ve Türkiye’nin önde gelen iki derneğine gidip, tepkilerini öğrendim. İşte paylaşıyorum;

                                  Aslan Türk Gençleri Derneği 

                                   Fotoğraf: Temsili Serhat Turna(Yani o kendini öyle görüyor)

“Dünyanın en harika erkekleri Türk erkekleridir” sloganıyla Esenler’de bir kahvehaneden, üç yıl önce yola çıkmış olan milliyetçi grup, kısa zamanda iyi işler başarmış. Portakal bıçaklamak, Çinli diye Japon turisti dövmek, Beren Saat’in evi diye Aşk-ı Memnu’nun çekildiği yalıyı basmak, önemli faaliyetlerinden sadece birkaçı.

PATRONDAN KURTULMA SANATI

Evet, sevgili okurlar. Bugünkü yazımda psikopat bir patronu olanların ne yapması gerektiğinden bahsedeceğim. Bu durumu yaşayanlar lütfen kulak versin. Benim patronlarım psikopat olduğundan değil. İyi insanlar şükür. Sadece konu ilgimi çekti. Hem ne zamandır sıkıcı paylaşımlar yapıp, duruyorum. Sayfaya da biraz renk gelsin istedim. Mıymıymıy şiir paylaşıyorum sürekli. Yok, buralardan gitmek istiyormuşum da, yok efendim uzaklara yelken açacakmışım da… Nereye gidiyorsun? Otur poponun üstünde affedersin. Ayy vallahi ben bile sıkıldım kendimden!

DENİZE VARMAYAN HAZİRAN

                              Bu binanın demir parmaklıklarından

                              Elimi uzatsam denize dokunacak gibiyim

                              Tatile, yeşilliğe hasretim

                              Sabah kalktığımda bir köyde uyansam

                              Yolun sonunda deniz olsa

                              Nerede olduğumu bilmesem

                              Kaç yaşında olduğumu da

                              Ve kimse sormasa

                              Bu modern hapishanenin müdürü

                              Para veriyor diye kendini iyi biri mi sanıyor?

                              Anlaşılan özgürlüğe de zam gelmiş

                              Bir türlü ulaşılamıyor

                              Hayat gardiyanları

                              Bir tek hafta sonu dışarı çıkmama izin veriyor

                              Denize giden yollar bir görülüp, bir kayboluyor

                              Tam vardım derken bir tümsek daha çıkıyor

                              Olmuyor, bu son denize varmıyor

                              O zaman gelmesin yaz

                              Çünkü denizsiz yaz olmuyor

                              Kalbim bu yolun virajını alamıyor

                              İşte bu yüzden haziranda hâlâ yağmur yağıyor

                                            Yasemin Işık

THE BELALI GEZİ

Erasmus programıyla gittiğim Polonya’da günlerim gayet güzel geçiyordu. Brüksel-Paris-Amsterdam şeklinde biletlerimizi ayarlamıştık. Çok mutluydum. Paris başlı başına mükemmel bir şehir, çoğu kişinin hayalidir. Amsterdam da mutlaka listenizde vardır. Malum özgürlükler şehri… Eh Brüksel biraz arada kaynıyor ama olsun, o da yani Avrupa’nın kalbinde en nihayetinde.

Gece yarısı Varşova’ya gidecektik, Varşova’dan da Brüksel’e. O esnada zavallı ben başıma geleceklerden habersiz, mutlu mesut alışveriş yapmakla meşguldüm. Ne kadar da güzel bir gezi olacaktı! Bir hafta boyunca beni doyuracak yiyecek şeyler almak için markete gittik arkadaşlarımla. Çünkü gezilerde dışarıda yemek gibi bir durum söz konusu olamazdı. Bütün hafta, önceden hazırladığımız sandviçleri yiyorduk.

Eh, benim elim kolum hep torbalarla dolu olduğundan bütün gün de hiç telefona bakamamıştım. İşimiz bittikten sonra yurda döndük. Saf saf, “Dur çıkmadan önce bir annemle konuşayım” dedim kendi kendime. Çantama elimi attım, bir baktım telefon yok. Deli gibi aramaya başladım. Montumu, torbaları, yere bile baktım. Yaban ellerde telefonsuz kalmış olamazdım.

DÖNEN ÇARKLAR

Hani o film biterken yazılar hızla geçer

Adam arabayı sonu görünmeyen bir yola sürer

Uçsuz bucaksız yeşillik heyecanlandırır beni

Onunla gideyim, dönmeyeyim geri

Buralardan sıkıldım artık

Radyoda uzaklara gitmenin müziği

Etrafında Ayçiçek tarlaları

Güneş yüzümü yakmalı

Kimse izlememeli bu filmi

Karakterleri tanınmamalı

Tüm bildiklerimden bıktım artık

Bu dünyada özgürlük savaşı veriyorum

Gizli zincirlerle tutuyorsunuz, gidemiyorum

Ucuz bir kağıt karşılığı makineye çevirmeye çalıştığınız ben

Kendimi sizin saatinize kuramıyorum

Deri koltuğunda oturan adamların kuklalarıyız hepimiz

Para kazandıkları o makinelerinden

Çıkan ürkütücü ses, bizim sesimiz

Onlara belki kulaklarınızı tıkarsınız da

Bizi dönen çarklara yerleştirirken

Bir kere elinizi kestiniz

Yasemin IŞIK

BOYALAR KIRMIZI AKAR

Benim yazacaklarım var

Savaş çıkaramazsınız

Düşündükçe kahroluyorum

İnsanlar ölürken

Öykü yazılmaz ki

Şiirlerimde olsaydınız, silahlarınızı yok ederdim

Mısralarımın arasına cam parçaları saplanamazdı

Hikayelerin başlıkları ahlar, feryatlar…

Simsiyah gökyüzü ve sokaklar

Çığlık çığlığa ağlamazdı

Yazacaklarımı rahat bırakın!

Harflerim sizden korkuyor benim

Hiç kağıtlara dökülemezlerse diye

Şimdi dünyadan silindi

Beş yaşında ölen çocuğun resimleri

Peki ya o minik ayaklı kız?

Düşe kalka büyüyecekti

Oyunlarını öldürüp, üzerine gazete serdiniz

Boş kalırsa sayfalar

Tuvaller ölü gelin gibi bembeyaz

Belki de fırçalar kanar

O zaman boyalar sadece kırmızı akar

Yasemin Işık

BLOG PARTİSİ

Öncelikle geç yayınladığım için ikisinden de özür diliyorum. L Bu aralar çok dalgınım ve yoğunum. 

Güzel, yaratıcı sorulara denk geldim. Zaten ikisinin de blogları çok kaliteli. 

1.   İlk olarak çok güzel öyküleri olan arkadaşım “Deryada Damla”nın sorusuyla başlayayım;

Bugünkü sen geçmişe gidip yaşadığın olayları değiştirebilir misin ?

FİKİRLERİN BİZE GAREZİ OLABİLİR Mİ?

Yazmak için bu “fikir” denen şeye muhtacız. Kurmaca bir metin de olsa, bir makale de olsa önce ne hakkında yazacağımızı bulmamız gerekiyor. Peki, nasıl oluyor bu fikir bulma işi? Nerede duruyor ki bu fikir denen şey de istediği zaman çıkıp geliyor? Bir yeri yurdu var mı acaba kendisinin? Ya da bir şey yazmak istediğimizde hemen ona ulaşabiliyor muyuz?

Hayır! Maalesef hiç öyle olmuyor. Sanırım bize garezleri var çünkü adamı maymun etmeden gelmiyor bu namussuzlar. Bilmiyorum, ben acemi bir yazar olduğum için mi böyle oluyor ama yakalayacağım diye peşinde koşmaktan helak oldum ben bu fikirlerin. Hayır, resmen insanı oynatıyor bunlar canım! Düşünürsün düşünürsün, doğru düzgün bir yerde aklına gelmez, ne zaman otobüse binersin hop geliverir. Ya da tam bulduğunu zannedersin, heyecanlanırsın, “Bunu yazarsam güzel olur” dersin, kağıda dökünce çok affedersiniz bir halta benzemez. 

PSİKOPAT MÜDÜR YOK OLUYOR-2

                                     

Yok canım. Ben diledim diye koskocaman adam yok olacak değil ya. Buralarda bir yerlerde olmalı…

“Eda, ne yapıyorsun?”

Kafamı kaldırdığımda Engin’in bana tuhaf bir şekilde baktığını görüyorum. Ne kadar süredir aynı noktaya bakıp, öylece duruyorsam…

“Hiiç.”

“Ne düşünüyorsun?” diye soruyor bu kez de.

Hiç canım. Venüs’ün etkisiyle bizim müdür yok oldu mu, onu düşünüyorum. Her zamanki şeyler işte.

“Yok, bir şey.”

Engin, “Bir tuhaf görünüyorsun da…” diye konuşmaya devam ederken ben hala daha Sedat Bey bir yerden çıkabilir diye etrafa bakınıyorum. Ne bileyim, belki masanın arkasına saklanmış bizi izliyordur. Manyak sonuçta. Belli olmaz. Anlamıyorum. İki dakikalığına kafamı eğmiştim. Tam şu noktada duruyordu. Şuracıkta. Şu yerdeki sineğin durduğu noktada… Sineğin… Aman yarabbi!

Birden, Sedat Bey çok yapışkan olduğundan ve sürekli konuştuğundan adama sürekli “sinek gibi” dediğimi hatırlıyorum. “Üf sinek gibi! Yapışır gitmez şimdi.” “Vız vız öter yine.”