BOYALAR KIRMIZI AKAR

Benim yazacaklarım var

Savaş çıkaramazsınız

Düşündükçe kahroluyorum

İnsanlar ölürken

Öykü yazılmaz ki

Şiirlerimde olsaydınız, silahlarınızı yok ederdim

Mısralarımın arasına cam parçaları saplanamazdı

Hikayelerin başlıkları ahlar, feryatlar…

Simsiyah gökyüzü ve sokaklar

Çığlık çığlığa ağlamazdı

Yazacaklarımı rahat bırakın!

Harflerim sizden korkuyor benim

Hiç kağıtlara dökülemezlerse diye

Şimdi dünyadan silindi

Beş yaşında ölen çocuğun resimleri

Peki ya o minik ayaklı kız?

Düşe kalka büyüyecekti

Oyunlarını öldürüp, üzerine gazete serdiniz

Boş kalırsa sayfalar

Tuvaller ölü gelin gibi bembeyaz

Belki de fırçalar kanar

O zaman boyalar sadece kırmızı akar

Yasemin Işık

BLOG PARTİSİ

Öncelikle geç yayınladığım için ikisinden de özür diliyorum. L Bu aralar çok dalgınım ve yoğunum. 

Güzel, yaratıcı sorulara denk geldim. Zaten ikisinin de blogları çok kaliteli. 

1.   İlk olarak çok güzel öyküleri olan arkadaşım “Deryada Damla”nın sorusuyla başlayayım;

Bugünkü sen geçmişe gidip yaşadığın olayları değiştirebilir misin ?

FİKİRLERİN BİZE GAREZİ OLABİLİR Mİ?

Yazmak için bu “fikir” denen şeye muhtacız. Kurmaca bir metin de olsa, bir makale de olsa önce ne hakkında yazacağımızı bulmamız gerekiyor. Peki, nasıl oluyor bu fikir bulma işi? Nerede duruyor ki bu fikir denen şey de istediği zaman çıkıp geliyor? Bir yeri yurdu var mı acaba kendisinin? Ya da bir şey yazmak istediğimizde hemen ona ulaşabiliyor muyuz?

Hayır! Maalesef hiç öyle olmuyor. Sanırım bize garezleri var çünkü adamı maymun etmeden gelmiyor bu namussuzlar. Bilmiyorum, ben acemi bir yazar olduğum için mi böyle oluyor ama yakalayacağım diye peşinde koşmaktan helak oldum ben bu fikirlerin. Hayır, resmen insanı oynatıyor bunlar canım! Düşünürsün düşünürsün, doğru düzgün bir yerde aklına gelmez, ne zaman otobüse binersin hop geliverir. Ya da tam bulduğunu zannedersin, heyecanlanırsın, “Bunu yazarsam güzel olur” dersin, kağıda dökünce çok affedersiniz bir halta benzemez. 

PSİKOPAT MÜDÜR YOK OLUYOR-2

                                     

Yok canım. Ben diledim diye koskocaman adam yok olacak değil ya. Buralarda bir yerlerde olmalı…

“Eda, ne yapıyorsun?”

Kafamı kaldırdığımda Engin’in bana tuhaf bir şekilde baktığını görüyorum. Ne kadar süredir aynı noktaya bakıp, öylece duruyorsam…

“Hiiç.”

“Ne düşünüyorsun?” diye soruyor bu kez de.

Hiç canım. Venüs’ün etkisiyle bizim müdür yok oldu mu, onu düşünüyorum. Her zamanki şeyler işte.

“Yok, bir şey.”

Engin, “Bir tuhaf görünüyorsun da…” diye konuşmaya devam ederken ben hala daha Sedat Bey bir yerden çıkabilir diye etrafa bakınıyorum. Ne bileyim, belki masanın arkasına saklanmış bizi izliyordur. Manyak sonuçta. Belli olmaz. Anlamıyorum. İki dakikalığına kafamı eğmiştim. Tam şu noktada duruyordu. Şuracıkta. Şu yerdeki sineğin durduğu noktada… Sineğin… Aman yarabbi!

Birden, Sedat Bey çok yapışkan olduğundan ve sürekli konuştuğundan adama sürekli “sinek gibi” dediğimi hatırlıyorum. “Üf sinek gibi! Yapışır gitmez şimdi.” “Vız vız öter yine.”

PSİKOPAT MÜDÜR YOK OLUYOR

                              

Geç kaldım. Hem de çok.  Kaza da tam beni buldu. Öyle sinir bozucu bir müdürüm var ki “Yolda kaza vardı” desem, “Başka bir yoldan gitseydin o zaman” der.  O derece yani. Durumu anlamak için camdan kafamı uzatıyorum. Yok, açılacağı yok bu yolun. Geç kaldığımı görünce ne kadar konuşacağı gözümde canlanıyor. Of! İçim sıkıldı şimdiden. Bari Engin görmese… Onun önünde çocuk gibi azarlanırsam utancımdan ölürüm.

1 FİLM 1 ŞARKI

Sevgili Gizem düşünüyor bir etkinlik yapmış. Kendisi Nisan ayında izlediği filmi ve en çok dinlediği şarkıyı paylaşmış. Beni de etkinliğe davet etmiş. Teşekkür ediyorum J

Ben önce şarkılardan başlamak istiyorum. Paylaşmak istediğim çok güzel şarkılar var. Ben İspanyolca öğrendiğim için bu dile çok meraklıyım. Dolayısıyla İspanyolca şarkılar çok dinliyorum. Aslında bir şarkı değil de birçok şarkının olduğu bir video var bu ara çok sık dinlediğim. Bakalım beğenecek misiniz?

BİR GERİLİM ÖYKÜSÜ -2

Köy evi deyince benim aklıma; İki katlı, bacasından duman tüten, bahçesinde minik domatesleri olan bir ev gelmişti. Ama onun yerine karşımda bir villa görüyorum. Babam, anneme adresin kesin burası olup olmadığını soruyor. Annem de şaşkınlıkla adresin yazdığı kâğıda bakıyor ve “vallahi burası” diyor. Neriman zengin mi olmuş? Yok artık!

Neriman teyzeyi görkemli kapının önünde görününce anlıyoruz doğru yere geldiğimizi. Yanında da yüzünde her daim sevimsiz bir sırıtma olan kocası Salih duruyor. Oldum olası sevemedim şu adamı. İyi ama bunlar nasıl almış ki bu evi? Üstelik havuzlu, bayağı lüks bir villa.