Mars'a mektup

 

Değerli Mars,

Sen artık Plüton’sun, biliyor musun? O kadar uzak.

Bana hayal kurmayı öğrettiğini söylesem, bir şeyler değişir mi? Sanmıyorum. Fakat bana hayal kurmayı öğrettin. Bana, akşamları sevmeyi öğrettin. Çünkü birkaç saat sonra yorganın altına girip, hiçbir zaman gerçekleşmeyecek sahneleri düşleyecektim. Bir kitapçıda karşılaşacaktık ve bana “kahve sözün vardı” diyecektim gülümseyerek. Ve, biraz yürüyüş yapacaktık, düşünmekten yorulduğumuz şeyleri düşürerek caddelere, sokaklara.

Veya, bir sinema salonunda.. O gün sen, yalnız film izlemeyi seçmiş olacaktın. Tesadüfe bak! Ben de öyle.. Ve tesadüfe bak ki, tam yanında oturacaktım. Filmin sonunda kayan yazıları izlemek.. Ah, işte herkes gidecekti ve biz kalacaktık. Ve diyecektim ki “bana kahve sözün vardı”.

Ve.. Ve.. “Bana kahve sözün vardı”.

Ben kahve sevmem ki. Sen seviyorsun diye “bana kahve sözün vardı”. Biliyor musun.. Neyse. Kahveden daha önemli şeyler de vardı benim için, müzik gibi. Sen birtakım şarkıları sevmiştin benim için. Ben de kahveyi sevebilirdim0 Çok severdim. Ben de kahveyi sevebilirdim Plüton.

Şimdi yine kahveden daha önemli şeyler var. Ortada bir söz var hiç verilmemiş. Hep akşamlarım güzel olacaktı hayallerle.

Oralarda ne tür şarkılar çalıyor artık? Uzaklarda?.. Güzeller mi? Biraz mırıldansana.. Ben duyarım, uzaklardan. Ben dinlerim, konuşsana. Ben, hep dinledim. Onu, bunu ve en sonunda yalnızlıktan kendimi. İşte her şey bu aşamadan sonra oldu ve artık bir kez daha mutsuzum.

Sen artık Plüton’sun, Mars. Ve, bilirim, oralar soğuk. Senin içindeyse, gizli bir yaz sevgisi var, biliyorum. Benim için de durum böyle. Ne kadar kaldı yazlara? Yazları sevmeyi de, yazılarını da özledim.

Çok konuştum, değil mi? Anlatsana,

Sonbahar keyfisi'nin kaleminden...