FİKİRLERİN BİZE GAREZİ OLABİLİR Mİ?

Yazmak için bu “fikir” denen şeye muhtacız. Kurmaca bir metin de olsa, bir makale de olsa önce ne hakkında yazacağımızı bulmamız gerekiyor. Peki, nasıl oluyor bu fikir bulma işi? Nerede duruyor ki bu fikir denen şey de istediği zaman çıkıp geliyor? Bir yeri yurdu var mı acaba kendisinin? Ya da bir şey yazmak istediğimizde hemen ona ulaşabiliyor muyuz?

Hayır! Maalesef hiç öyle olmuyor. Sanırım bize garezleri var çünkü adamı maymun etmeden gelmiyor bu namussuzlar. Bilmiyorum, ben acemi bir yazar olduğum için mi böyle oluyor ama yakalayacağım diye peşinde koşmaktan helak oldum ben bu fikirlerin. Hayır, resmen insanı oynatıyor bunlar canım! Düşünürsün düşünürsün, doğru düzgün bir yerde aklına gelmez, ne zaman otobüse binersin hop geliverir. Ya da tam bulduğunu zannedersin, heyecanlanırsın, “Bunu yazarsam güzel olur” dersin, kağıda dökünce çok affedersiniz bir halta benzemez. 

 Bunların en sık görüldüğü zamanlardan biri ulaşım aracına bindiğiniz zamandır sevgili okurlar. Sanki bir tanesi, bir köşeden sinsice bizi izleyip, “Dur şu anda durum sakin. Bekleyeyim de metrobüse binsin. Bir elinde çanta olsun, öbürüyle de tutunsun ki hiçbir şekilde yazamasın” diyor. Ben de orada çırpınıyorum bari telefona yazayım diye. Elimi bırakmamla telefon bir yana, ben bir yana, akbil bir yana savruluyoruz ya köşesinden izleyip, eğleniyordur terbiyesiz!

İkincisi ise gecedir. Siz yorgunluktan bitap bir halde, gözler kızarmış şekilde yatağa uzanırsınız. Tam uyumak üzereyken hop aklınıza bir şey gelir. Haydi bakalım! Kalk da yaz şimdi. Bütün gün durdun da, benim yatmamı mı bekledin? Bir tane yazar anlatmıştı; Yanında not defteri olmadığı için adamcağız yataktan kalkıp, duvara yazmış. E tabi sonra da eşiyle kavga etmiş. Adamın yuvasını da yıkar bunlar. Yazıktır, günahtır!

TAKTİKLER

Evet, sevgili okurlar. Şimdi size bu fikir denen yılanlara karşı uygulayabileceğiniz taktiklerden bahsedeceğim. Görsünler bakalım kimi oynatıyormuş! Çok sevdiğim bir yazar olan Ray Bradbury’nin, “Yaratıcı Yazarlık” isimli kitabında bu konuda güzel tüyolar veriyor. Sizin için onları özetliyorum;

1)”Cool” takılın

Malumunuz bazen bir fikri yakalayacağım derken peşinden Mirkelam gibi koşuyoruz. İşte kendimizi böyle yakaladığınız anda hemen duruyoruz. Yani öyle fikir gelmezse ölecekmiş gibi davranmıyoruz. Ray Bradbury, “Kendime düşünme yasağı koydum” diyordu. Durup da düşünmeyecekmişiz. O fikre, “Gelmezsen gelme” mesajını vermemiz gerekiyormuş. Bakın nasıl afallayacak o zaman. Peşinden koşmadığımızı görünce çok şaşıracak. Merak edip, kendi gelecek. O gelmezse başka fikir gelir canım! Biraz hadlerini bildirelim şunlara.

2) Küçük Notlar Alın

Biz dursak da bilinçaltımız sürekli kayıt halinde. Birden bire zihnimize gelen kelimeleri, saçma da olsa hemen yazmak gerekiyor. Sonradan birleşiyorlarmış. Yazar, “Her gün küçük küçük onlarca not aldım, sonra onların hepsi bir hikaye oldu” diyordu.

3)İsteklerinizi Yazın

“En çok ne olmasını isterdim”, “En nefret ettiğim şey”, “En çok neyi seviyorum” gibi soruları kendimize sormak büyük avantaj sağlıyor. Hem kendi duygularımızı yazmak hikayeyi çok orijinal yapıyor. Örneğin; Çok sinir olduğunuz biri var, başına ne gelmesini isterdiniz? Ya da bugünün nasıl geçmiş olmasını dilerdiniz? En çok sahip olmak istediğiniz eşya? Sınırlama yok. Bradybury, zıplayarak dağları aşabileceği bir spor ayakkabısı olmasını istemiş ve bunun öyküsünü yazmış mesela.

Ben kitabı çok sevdim. Siz de okumak isterseniz;