BİR GERİLİM ÖYKÜSÜ

                                           

Işık geçirmez perdelerimi sımsıkı kapattığım halde muzır güneş ışığı, “ben geldim” dercesine yüzüme vuruyor. Normalde çok severim aslında böyle uyanmayı. Sıcaklık yanağına hafif hafif dokunur, ısınırsın, tembelce yatakta gerinirsin… Bir de dışarıdan serçelerin sesleri gelirse kulağına için huzurla dolar. Hemen yürüyüşleri aklıma gelir benim. Daha doğrusu zıplayışları... Daha çocukken gülerdim onların o zıplayarak yürümelerine hala da gülerim. Sonra da yataktan hemencecik kalkarım o neşeyle. Fakat işte bugün yorganı kafama çekip saklanmak istiyorum. Bugün bana soğuk terler döktürecek, köşeye sıkıştıracak, delice sorular soracak, üzerime üzerime gelecek insanların olduğu bir yere gidiyorum. Köye bayram ziyaretine!

İşte o gün genç kızların yüzleri solar, kalpleri sıkışır, nefesleri daralır. Gelecek sorular bellidir, “Kaç yaşına girdin, düğün ne zaman, peki nişan…” Hele ki, bir de köyden bütün akrabalar geliyorsa… Her şey gözümde canlanıyor; odaya girdiğim andan itibaren başlayan gerilim, jüri göreviyle genç kızları yargılamak için yan yana dizilmiş, pardösülü, altın bilezikli kadınlar, yavaşça fona giren gerilim müziği… İlk kimden soru gelecek, nereye kaçağım diye düşünen ben…

Acaba hiç ses çıkarmasam unuturlar mı beni burada? Hiç sanmıyorum! Öz annem unutsa Neriman unutmaz. Neriman… Annemin kuzeni atmaca Neriman... Kuzenlerimle ona bu ismi taktık çünkü o yediden yetmişe sülalede kim bekar ezbere biliyor. Her seferinde de tuttuğunu köşeye sıkıştırıp, o korkunç sesle, “Ne zaman evleniyorsun” diye kabus gibi çöküyor genç kızların üzerine. Sen tam, “heh yok” diyorsun, kendi salıp rahatça içeri giriyorsun, o ise kuşu yakalamak için pustuğu köşeden fırlayan bir kedi gibi üzerine atlıyor. Köye gitmeme gibi bir durumum olamaz. Vallahi ta köyden arar annemi, “senin kız geliyor mu” diye. Kaç yıldır görmemiş ya beni, biliyor ya evlenmediğimi, baykuş gibi gözlerini açıp, “Ne zaman evleniyorsun” diye soracak ya! Kaçırır mı hiç bu fırsatı…

Zilin alacaklı gibi çalmasından tahmin ettiğim gibi anlıyorum beni unutmadıklarını. Kedim Tekila da sıçrıyor yerinden. Memnuniyetsiz bir “miyav” diyor ve uyumaya devam ediyor. Galiba kendi dilinde küfür etti.  Kapıyı açtığımda annem elinde torbalar, üstüne şıkır şıkır giysiler beni bekliyor. Herhalde beni görünce tam olarak istediği şeyi görmemiş olacak ki her dehşete düştüğünde yaptığı gibi elini kalbine götürüp,

“Ay!” diye bir çığlık atıyor, “İpek sen daha giyinmemişsin!”

“Keşke üzerimde pijamalarla karşılamasaydım kadını” diye düşünürken annem hemen dolabıma girişiyor ve bana kıyafet bulmaya çalışıyor. Benim dolabımda neden hiç kız kıyafeti yokmuş, ben böyle serseri gibi mi dolaşıyormuşum, erkek dolabını karıştırıyor gibiymiş… Bir tane işlemeli hırka görünce yüzü ışıldıyor ama onu üşümesin diye Tekilaya aldığımı söyleyince sinirlenip fırlatıyor hırkayı. Kedi bile benden daha süslüymüş, bari makyaj malzemelerini de ona alsaymışım, zaten her yere de tüyü dökülüyormuş… Tekila bunu duyunca, “miauuvv” gibi bir şeyler mırıldanıp, ortadan kayboluyor. Sanırım bu sefer daha ağır bir şeyler söyledi. En sonunda bir iş görüşmesi için aldığım siyah etek ve ceket takımını giymem de karar kılıyoruz. Bu sefer de cenazeye gidiyor gibi oldum. Neyse, aynı şey sayılır. Evden çıkmadan önce hayali sevgilimin adının Hakan olduğunu söylediklerini tembihliyor bana. “Biliyorum, elli defa söyledin” dememek için kendimi zor tutuyorum.

Sonunda annem beni giydiriyor. Aynada kendimi görünce, düğünlerde takım elbise giydirilen küçük çocuklar gibi olduğumu fark ediyorum. Ses etmiyorum ve evden çıkıyoruz. iki saatlik bir yolculuktan sonra köye varıyoruz. Fakat orada hiç beklemediğim bir şeyle karşılaşıyorum...

  

DEVAMI GELECEK....

Not: Resim kimin eseri bilmiyorum ama ben çok güldüm. Emeğine sağlık.