Çemberin İçinde
O kadar saçma
ki her şey
Sana da öyle
gelmiyor mu?
Allah’ım
nasıl bir perdedir bu
Gözünün
önündekini görmüyorsun
Düşün nasıl
aynıysa hep gittiğin yollar
Takılıp bir
kere bile düşmüyorsun
Bir kere bile
yelken açmıyorsun
Ben görüyorum
Gördükçe
dehşete düşüyorum
Kocaman bir
adam bir çemberin içinde dönüp duruyor
Ama farkında
bile değil
O ilerliyorum
sanıyor
Gözü açık ama
uyuyor
Bir elini
uzatsa tutacak
Uzatmıyor
O yaşadığını
sanıyor ama ölmüş çoktan
Yanına
gittiğimde fark ettim
İçinde kalan hayalleri, arzuları çürümüş
Nefesi kokuyor
Perdeleri
kapatalı uzun zaman olmuş
Ne renk bir
perdeyse bu hiç ışık geçirmiyor
Boğulmuş da kurtarılmak istemiyor
YanıtlaSilFarkında da değil ayrıca
SilGüzel bir şiir .
YanıtlaSilTeşekkür ederim :)
SilÇoğumuz bir çemberin içinde değil miyiz.En azından kafamız dışardaysa da kendimiz içindeyiz.Ki bu daha da kötü.
YanıtlaSilO adam farkında değil ama mutlu da değil. Biz farkındayız biz de mutlu değiliz ama en azından biz çemberin içinden çıkmak için sonuna kadar ne gerekiyorsa yapabiliriz.
Silİnsan, çürüdükçe kaybediyor benliğini.
YanıtlaSilİnsan işte yaşamayı marifet sanıyor.
Şiir yazan bir kadın.
Değerlisin.
Güzel yorum için teşekkür ederim
SilDünya "yaşadığını sanıyor ama ölmüş" insanlarla dolu... tebrikler güzel blog :)
YanıtlaSilÇok teşekkürler
SilHerhalde mutluluğumuzu çevreleyen perdelerin bu denli sımsıkı kapalılığından haberdar olmasak, farkında olmasak dünyadaki en mutsuz ve mutsuz kalmaya devam edecek insanlar olurduk. Mutluluk için çaba harcayabilecek bir fırsatı bile yokken yaşamak ölü olmaktan farksızdır sanırım...
YanıtlaSilNe güzel yazmışsın, bana da yazdırdın :)
Sevgiler...
Sen de güzel yazmışsın:)))
SilYazıyı okuyunca Pablo Neruda'nın "Yavaş Yavaş Ölürler" şiirini hatırladım. Yaşamak lazım, eh bu da basit bir şey değil :) Candan Erçetin'in bu şarkısını sanırım daha önce dinlememişim, bunu da bu vesileyle öğrenmiş oldum. Neşeli sevgilerle.
YanıtlaSilO şiiri bilmiyorum. Merak ettim bakacağım.
SilSevgiler