Korona virüs bizi yeniden insan yapar mı?
Son
zamanlarda insanoğlu korona virüs ile yatıp kalkar oldu. Evden çıkamıyoruz.
Ancak bir markete ya da delirmemek için sokağa çıkıp, bir turlayıp geliyoruz.
Onda bile birbirimize “yaklaşanı yakarım” bakışları atıyoruz. Kısaca evlere
resmen hapsolduk. Aslında dünyada günde açlıktan ortalama yirmi beş bin insan ölüyor.
Bunun yanında korona virüsün öldürdüğü kişi sayısı çok az kalıyor. Peki, neden
bu kadar korkuyoruz? Çünkü ucu bize dokunuyor.
O eski
halimizden eser yok şimdi. Nerede o sosyal hayatlarımız? Her gün arkadaşlarımızla
buluştuğumuz zamanlar… Herkes evde duvarlarla konuşuyor şimdi. Merak ediyorum;
acaba bu hale neden geldiğimizi bir insan evladı sorguladı mı? Nedense hiç sanmıyorum.
Ama belki de artık biraz düşünme vakti gelmiştir. Malum bu daha önce
yapmadığımız bir eylem. Düşünüyorduk tabi ama sadece kendimizi. “Bilmem kim
bana mesaj atar mı, tatile ne zaman çıkarım, Cuma akşamı ne yapsam, içmeye ne
zaman giderim…” Acaba sadece bunları düşündüğümüz için bu gün bu belayı yaşıyor
olabilir miyiz? Mesela her gün açlıktan ölen yirmi beş bin kişiye yardım
etseydik onlar hala hayatta olur muydu?
Gerçekten
dünyada herkes bu düşüncede olsaydı bir tane aç insan kalır mıydı? Hırslarımıza
yenik düşüp, daha çok bana, daha çok para demeseydik doğayı böyle katletmeseydik,
yarasayı bile yemeseydik bu virüs bize bulaşır mıydı? Şimdi kalmış
yardımlaşmadan bahsediyoruz. Ancak başımıza bir iş gelince, ucu bize dokunduğu
için yardımlaşırız biz. Sadece kendi zevkimiz için pet shop’lara hapsettiğimiz
hayvanları anlıyor muyuz şu an? Onlar da bizim hapsoluşumuzu izleyip
keyifleniyorlardır belki. Umarım öyledir. Umarım onlarında kendi aralarında bir
dili vardır da eğleniyorlardır bizimle. Belki de virüslerin de bir iletişimi
vardır kendi aralarında onlar da mutludur bu durumdan.
Kendi
elimizle mahvettiğimiz doğa bizden intikamını alırken, bu sırada bir kişi
düşünür mü bunları kendimiz ettik kendimiz bulduk diye? Acaba bundan sonra bir
kişi der mi doğayı temiz tutalım, bencilliği bırakalım, hep yardımlaşalım diye?
Birimiz bile şu an çalışmakta olan işçileri düşünüyor muyuz? Hayır, çünkü biz
evde güvendeyiz. Onlar bizi ilgilendirmez. Peki, ya evsizler? Onlar ne yapıyor
acaba şu an? Sokaktaki hayvanlar? Her yere beton dikip, yaşam alanlarını
mahvettiğimiz hayvanlar nasıl yemek bulacak? Aslında biz kendimizi bile
düşünmüyoruz ki onları düşünelim. Hepimiz bir çemberin içinde hayatımızı
tüketiyoruz. Ne yapıyoruz diye sormuyoruz bile kendimize. Hayatımızı kendi
elimizle bitirirken başkalarını düşünmemiz olanaksız ama kimse kusura bakmasın
ama insan bunları düşünmeden insan olmuyor.
Bu
virüs belası bittiği an eskiye döneceğiz. Ta ki yeni bir bela gelene dek… Yenisi
geldiğinde ise bu sefer bizi hiçbir şey kurtaramayacak. Kendi bencilliğimizden
yok olup gideceğiz.
Ya yapacak ya yapacak başka yolu yok..
YanıtlaSilİnşallah
SilTeşekkürler:)
Biz bazı şeyleri çok çabuk unutuyoruz.
YanıtlaSilDüşünsenize nasıl el yakınırı konuşuyoruz hala.
Bunu konuşuyor mu olmamız gerekirdi?
Umarım ders olur.
her konuda...
Hiç sanmıyorum ama umarım.
SilYorumunuz için teşekkürler:)