Korona virüs bizi yeniden insan yapar mı?

Son zamanlarda insanoğlu korona virüs ile yatıp kalkar oldu. Evden çıkamıyoruz. Ancak bir markete ya da delirmemek için sokağa çıkıp, bir turlayıp geliyoruz. Onda bile birbirimize “yaklaşanı yakarım” bakışları atıyoruz. Kısaca evlere resmen hapsolduk. Aslında dünyada günde açlıktan ortalama yirmi beş bin insan ölüyor. Bunun yanında korona virüsün öldürdüğü kişi sayısı çok az kalıyor. Peki, neden bu kadar korkuyoruz? Çünkü ucu bize dokunuyor.

O eski halimizden eser yok şimdi. Nerede o sosyal hayatlarımız? Her gün arkadaşlarımızla buluştuğumuz zamanlar… Herkes evde duvarlarla konuşuyor şimdi. Merak ediyorum; acaba bu hale neden geldiğimizi bir insan evladı sorguladı mı? Nedense hiç sanmıyorum. Ama belki de artık biraz düşünme vakti gelmiştir. Malum bu daha önce yapmadığımız bir eylem. Düşünüyorduk tabi ama sadece kendimizi. “Bilmem kim bana mesaj atar mı, tatile ne zaman çıkarım, Cuma akşamı ne yapsam, içmeye ne zaman giderim…” Acaba sadece bunları düşündüğümüz için bu gün bu belayı yaşıyor olabilir miyiz? Mesela her gün açlıktan ölen yirmi beş bin kişiye yardım etseydik onlar hala hayatta olur muydu?

Gerçekten dünyada herkes bu düşüncede olsaydı bir tane aç insan kalır mıydı? Hırslarımıza yenik düşüp, daha çok bana, daha çok para demeseydik doğayı böyle katletmeseydik, yarasayı bile yemeseydik bu virüs bize bulaşır mıydı? Şimdi kalmış yardımlaşmadan bahsediyoruz. Ancak başımıza bir iş gelince, ucu bize dokunduğu için yardımlaşırız biz. Sadece kendi zevkimiz için pet shop’lara hapsettiğimiz hayvanları anlıyor muyuz şu an? Onlar da bizim hapsoluşumuzu izleyip keyifleniyorlardır belki. Umarım öyledir. Umarım onlarında kendi aralarında bir dili vardır da eğleniyorlardır bizimle. Belki de virüslerin de bir iletişimi vardır kendi aralarında onlar da mutludur bu durumdan.

Kendi elimizle mahvettiğimiz doğa bizden intikamını alırken, bu sırada bir kişi düşünür mü bunları kendimiz ettik kendimiz bulduk diye? Acaba bundan sonra bir kişi der mi doğayı temiz tutalım, bencilliği bırakalım, hep yardımlaşalım diye? Birimiz bile şu an çalışmakta olan işçileri düşünüyor muyuz? Hayır, çünkü biz evde güvendeyiz. Onlar bizi ilgilendirmez. Peki, ya evsizler? Onlar ne yapıyor acaba şu an? Sokaktaki hayvanlar? Her yere beton dikip, yaşam alanlarını mahvettiğimiz hayvanlar nasıl yemek bulacak? Aslında biz kendimizi bile düşünmüyoruz ki onları düşünelim. Hepimiz bir çemberin içinde hayatımızı tüketiyoruz. Ne yapıyoruz diye sormuyoruz bile kendimize. Hayatımızı kendi elimizle bitirirken başkalarını düşünmemiz olanaksız ama kimse kusura bakmasın ama insan bunları düşünmeden insan olmuyor.

Bu virüs belası bittiği an eskiye döneceğiz. Ta ki yeni bir bela gelene dek… Yenisi geldiğinde ise bu sefer bizi hiçbir şey kurtaramayacak. Kendi bencilliğimizden yok olup gideceğiz.